Norway 2024

Een meter sneeuw blokkeert de ingang van de grote houten voordeur van het huis, de geur van de winter die zo typisch is als het heeft gesneeuwd komt tegelijk met de kou het huis binnen wanneer Ome Fons de deur opent. Voor mij als kind zijn de deuren één van de indrukwekkendste delen van het “rode” huis. Prachtige dubbele houten deuren die nooit op slot zitten! 

Ik heb mijn sneeuwlaarzen aan en samen met tante Britta stap ik de witte wereld in, we lopen direct vanuit huis rechtsaf naar het bakkertje op de hoek van de straat. Een oudere dame (ik ben nog een kind dus iemand van 50 kan het ook geweest zijn) heeft een bakkerijtje aan huis waar we vers gebakken zuurdesembrood kopen, voor mij is niet het brood, maar de ervaring een traktatie op zich. Ik houd van het kneuterige, ouderwetse sfeertje dat er hier in deze omgeving heerst. Ook als we het centrum van Halden ingaan kent iedereen elkaar, winkeliers staan in het zonnetje buiten hun winkels met elkaar te kletsen onder het genot van een kopje koffie of thee en zeggen iedereen op straat gedag. Ik versta inmiddels al heel wat van het Noorse taaltje en kan me ook redelijk verstaanbaar maken en ik voel me oprecht gelukkig als ik hier ben. 

‘S avonds als we hebben gegeten loop ik het balkon op, ook dit is in mijn ogen gigantisch! Het loopt helemaal van de ene kant naar de andere kant van het huis en kijkt via de grote tuin (en wat andere huizen) uit op het Fredriksten Fort wat op dit tijdstip prachtig oranje is verlicht. Het fort kijkt uit over een fjord wat ook vanaf mijn VIP plekje op het balkon van Ome Fons is te zien. Soms is er een lichtshow, echt waar dat is mooier dan vuurwerk! Minder herrie en stank ook dus dan ben ik al snel om. Ome Fons is toch wel de held uit mijn herinneringen van deze tijd, een bijzondere en ondeugende man die mij altijd een gevoel van veiligheid heeft gegeven.

Oké, dit is een reisblog van onze reis in 2024 naar Noorwegen, een plek en vooral een ervaring die ik mijn kinderen al een hele tijd gun. Maar een klein inzicht voor iedereen die in die periode van mijn leven nooit is meegeweest zorgt misschien voor wat duidelijkheid dacht ik zo, vandaar het bovenstaande minuscule plukje uit mijn herinnering van de reizen die wij in mijn kindertijd met enige regelmaat naar Noorwegen hebben gemaakt.

Ik ben absoluut bevooroordeeld, dat mag duidelijk zijn. Maar de rust en ruimte die mijn jongens (en mijn man hopelijk ook) daar zullen ervaren is anders dan op andere plaatsen waar ze nog zullen komen. En natuurlijk is dat mijn mening en zal iedereen het op zijn eigen manier ervaren, gelukkig is dat zo, maar ik denk en hoop dat ze er net zulke gelukkige herinneringen mogen maken als ik uit die tijd van mijn leven in dit prachtige land heb mogen maken.